اوه! وای! برای افرادی که قلب قوی دارند، «یورش 2» یکی از شدیدترین و جدّیترین تجربه‌های سینمایی موجود را ارائه می‌کند. همچنین احتمالا خشنترین فیلمی است که تا بحال به سینماها راه یافته است. کم و بیش از این که گرث ایوانز کارگردان و نویسنده‌ی این فیلم توانسته از انجمن سینمایی آمریکا (MPAA) با درجه‌بندی R بیرون بیاید حیرت زده شدم. من فیلمهایی دیده‌ام که برای خون و خونریزی کمتری درجه‌بندی NC-17 گرفته اند. «یورش 2» برای افرادی که از دیدن تصاویر پر خون و امعا و احشا دلهره پیدا می‌کنند مناسب نیست. همچنین به کسانی که دل دیدن مناظری که در آن دو مرد به نظر شکست ناپذیر برای مدتی طولانی یکدیگر را می‌کوبند، می‌بُرند و استخوانهای هم را خرد می‌کنند توصیه نمی‌شود. این فیلم یک اکشن تمام عیار است و هیچ ابایی در نشان دادن بی کم و کاست آنچه در نظر دارد ندارد.

موفقیت بین المللی غیر قابل انتظار «یورش: رستگاری» اثر 2011 ایوانز مرهون بی رحمی اش بود. «یورش: رستگاری» برای زمان نسبتا کوتاه 100 دقیقه‌ای که داشت کاملا مناسب بود و به خوبی از پسش برآمده بود. حال سؤالی که مطرح می‌شود این است که آیا اضافه شدن حدود 50% آن زمان به «یورش 2» برایش نقطه قوتی به حساب می‌آید؟ این دنباله داستان پیچیده‌تری دارد و زمان بیشتری برای جای پا باز کردن می‌طلبد. صحنه‌های اکشن فراوانی در 90 دقیقه ابتدایی گنجانده شده است، اما این صحنه‌ها سرسری به چشم می‌آیند و شاید نچسب باشند. ایوانز زمان بیشتری می‌خواهد تا تکه‌های داستانش را سر جایشان بچیند. اما وقتی که این کار را انجام می‌دهد ...

بوم! 60 دقیقه پایانی «یورش 2» انگشت حیرت بر دهانتان می‌گذارد. شما را منگ می‌کند، مثل گردباد ذهنتان را در می‌نوردد: خون، مغزها، گلوله‌ها، چماق‌ها، چکش‌ها و یکی از نفس‌گیرترین تعقیب و گریزهای ماشینی از «ارتباط فرانسوی» به این طرف. رزمی کاریهای صحنه‌های دعوا بی نظیر است؛ صحنه‌ای که راما (با هنرنمایی ایکو اویس) شخصیت اصلی داستان در صندلی عقب ماشین به مصاف چهار نفر از آدمهای بد می‌رود، صحنه‌ای که راما با دختر رزمی‌کار چکش به دست (با بازی جولی استل) و برادر چماق به دستش (با بازی وری تیری یولی‌سمان) روبرو می‌شود، یا صحنه راما در مقابل یک رقیب قدرتر (با بازی دونی الم شاه). هیچ جلوه رایانه‌ای (CGI) در کار نیست؛ همه‌ی اینها فیزیکی محض هستند و تنها حقه به کار رفته در مرحله تدوین است.

«یورش 2» چند ساعت پس از پایان ماجرای «یورش: رستگاری» را پی می‌گیرد، که راما با یک پلیس مخفی لباس شخصی ملاقات و موافقت می‌کند برایش کار کند. راما پس از کسب یک هویت جعلی به زندان فرستاده می‌شود. در آنجا با اوچاک (با بازی اریفین پوترا) پسر بانگون (با بازی تیو پاکو سادءوى) سرکرده جنایتکاران آشنا و موفق می‌شود اعتمادش را جلب کند. پس از آزادی راما پیش بانگون می‌رود تا برایش کار کند، اما خیلی زود متوجه می‌شود که اوچاک دیگر مایل به پذیرش محدودیتهایی که پدرش بر او اعمال می‌کند نیست. پسر در صدد است کار را خود به دست گیرد و پدر را هرچه سریعتر کنار بزند. اوضاع وقتی که بِجو (با بازی الکس عبّاد) –که اندیشه ریاست را در سر می‌پروراند- به اوچاک وعده قدرت می‌دهد بحرانی تر می‌شود. راما به ناچار خود را در موقعیتی می‌یابد که مجبور است در یک جنگ خونبارِ قریب الوقوع از میان پدر و پسر یکی را انتخاب نماید.

یکی از جنبه‌های «یورش 2» که آن را از بسیاری از فیلمهای اکشن خشن معمول متمایز می‌کند این است که ایوانز به ضرب و شتم هایش مقداری رنگ هنری داده است. به خصوص در لحظات تقریبا آرام پیش از زد و خوردها دوربینش بر روی جزئیات ریزی متمرکز می‌شود. در یک صحنه که راما در شرف شکست خوردن از چند تن از دشمنانش قرار دارد، تصویری به ما نشان داده می‌شود که یک قفل کشویی دیگر قادر به تحمل فشاری که از بیرون وارد می‌شود نیست و چیزی نمانده در برابر آن تسلیم شود. همچنین با این که ایوانز ولزی است، تصمیم گرفته «یورش 2» را همانند قسمت پیشین در اندونزی فیلمبرداری کند. پخش کنندگان آنقدر به استقبال از این فیلم خوش بین بوده اند که آن را به صورت زیرنویس دار روانه سینماها کرده اند.

«یورش 2» با در نظر داشتن گروهی خاص از مخاطبان طراحی شده است و خارج از آن گروه بعید است با استقبال گسترده‌ای مواجه شود. شدت خشونت این فیلم از مرز تحمل بسیاری از مخاطبان خواهد گذشت و آنها را آزرده خاطر خواهد کرد، هرچند بعضی جاها جنبه اغراق آمیز به خود می‌گیرد (در اوج نبرد با خود می‌گویید لابد مبارزها جمجمه‌های تیتانیومی دارند که هیچ مقدار ضربه به سر و صورتشان نمی‌تواند از پای درشان بیاورد)، با این حال بسیار خون آلود و با جزئیات است. به طوری که در کنار ایوانز کارگردانانی مانند اسکورسیزی و تارانتینو تقریبا کهنه و از مد افتاده به نظر می‌رسند. ایراد بزرگتری که می‌شود به این فیلم وارد کرد روند پیش روی داستان است؛ نیمه اول نامتعادل و اسیر یک روایت شلوغ است، روایتی که به اندازه‌ای که فیلمسازان باور دارند گیرا نیست. با این حال یک ساعت پایانی تقریبا همه این مسائل را بی اهمیت می‌سازد. وقتی «یورش 2» عزمش را بر تاخت و تاز جزم می‌کند، هیچ زندانیی بر جای نمی‌گذارد.

اختصاصی نقد فارسی

مترجم: سید مجتبی حسینی